مبارک باد ای رهگذر یک روز به ظهور نزدیک تر شدی .
این سخنی است که هر روز ، هر طلوع ، هربامداد به  خود می گویم .
تا شاید داغ دل سوخته از فراق و تنهایی را کمی فرونشاند.
گل نرگس ، بگشا چشم دل بیچارگان را به نورانیت طلوعت .
جای ده آوارگان این غریبسستان را به کوی امنت ، به سرای پر مهرت به کاشانه ات .
صبر دیگر طاقت صبر ندارد . تاب تحمل جدایی را ندارد ، مولا جان ، اشک در چشمان انتظار خشکیده
آه سرد خورشید را می شود شنید آن هنگام که طلوع می کند . بر پهنای پر ظلم و جور  این کره خاکی بتابد ؟ دلهای سرد و سنگ  مخلوق بی وجدان را گرم کند ؟
برای چه بتابد برای که ؟
.
.
 به اندازه هزاران سال  این دل برایت حرف دارد  ، بیا
به اندازه رودهای خروشان چشمان منتظران در فراقت می گریند ، بیا
بیا ای سفرکرده   ، بیا
یارب این شام را سحر گردان