در توقیعات شریفه آمده است:

و لو أنّ أشیاعنا وفّقهم الله لطاعته علی اجتماع من القلوب فی الوفاء بالعهد علیهم لما تأخّر عنهم الیمن بلقائنا و لتعجّلت لهم السعادة بمشاهدتنا علی حقّ المعرفة و صدقها منهم بنا فما یحسبنا عنهم الا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نؤثره منهم (علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 53، ص 177؛ علی یزدی‌حائری، الزام الناصب، ج 2، ص 467؛ شیخ طبرسی، الاحتجاج، ج 2، ص 498).

و اگر شیعیان ما – که خداوند آن‌ها را به طاعت و بندگی خویش موفق بدارد- در وفای عهد و پیمان الهی اتفاق و اتحاد می‌داشتند و عهد و پیمان الهی را محترم می‌شمردند، سعادت دیدار ما به تأخیر نمی‌افتاد و زودتر به دیدار ما نائل می‌شدند؛ و اگر براساس معرفت واقعی و راستگویی و صداقت عمل می‌کردند چیزی از ما بر ایشان پنهان نمی‌ماند مگر آنچه که ما برای آنان ناخوشایند می‌دانیم و تأثیری بر آن‌ها ندارد.