*انَّ الاِنسانَ خُلِقَ هَلوعاً * اِذا مَسَّهُ الشَرَّ جَزوعاً * وَ مَسَّهُ الخَیرَ مَنوعاً*

انما الحیاه الدنیا لعب و لهو و زینه و تفاخر بینکم و تکاثر فی الاموال و الاولاد

و اما دوستان خدا

در سراسر قرآن، سخن از ایمان است -  ایمانی که به عمق جان وارد شود و در خانة دل آشیانه کند: «فامنوا بالله و رسوله و النور الذی انزلنا.» آیات 7 و 28 سورة حدید و 47 نساء و 179 آل‌عمران و دهها آیة دیگر حاوی این سخن است...
ویژگیهای اولیاءالله
امام علی علیه‌السلام: «ان اولیاؤالله هم‌الذین نظروا الی باطن الدنیا اذا نظر الناس الی ظاهرها و اشتغلوا باجلها اذا اشتغل الناس بعاجلها.» (دوستان خدا آنان‌اند که به درون و حقیقت دنیا نگریستند، آن‌گاه که مردم به ظاهر آن چشم دوختند و سرگرم آیندة دنیا شدند و آن‌گاه که مردم به امور زودگذر دنیا پرداختند.) «فاماتوا منها ماخشوا ان یمیتهم و ترکوا منها ماعلموا انه سیترکهم و رأوا استکثار غیرهم منها استقلالاً و درکهم لها فوتاً اعداء ما سالم الناس و سلم ما عادی الناس.» (آنان هواهای نفسانی را که می‌ترسیدند به وسیلة آنها از پای درآیند کشتند؛ و آنچه آنان را به زودی ترک می‌کرد ترک گفتند؛ و بهره‌مندی دنیاپرستان را از دنیا خوار شمردند؛ و دست‌یابی آنان را به دنیا زودگذر دانستند. با آنچه مردم آشتی کردند دشمنی ورزیدند و با آنچه دنیاپرستان دشمن شدند آشتی کردند.)

بهم علم الکتاب و به علموا و بهم قام الکتاب و به قاموا.» (قرآن به وسیلة آنان شناخته می‌شود و آنان با کتاب خدا آشنایند؛ قرآن به وسیلة آنان پابرجاست و آنان به کتاب خدا استوارند.) «لایرون مرجواً فوق مایرجوئن و لامخوفاً فوق مایخافون.» (به بالاتر از آنچه امیدوارند چشم نمی‌دوزند از غیر از آنچه از آن می‌ترسند هراس ندارند.)

تجلی ایمان در انسان
امام علی علیه‌السلام: ططوبی لمن ذل فی نفسه، و طاب کسبه و صلحت سریرته و حسنت خلیفته و انفق الفضل من ماله و امسک الفضل من لسانه و عزل الناس شره و وسعته و لم ینسب الی البدعه.» (خوشا به حال آن کس که خود را کوچک می‌شمارد و کسب و کار او پاکیزه است و جانش پاک و اخلاقش نیکوست، مازاد بر مصرف زندگی را در راه خدا می‌بخشد و زبانش را از زیاده‌گویی حفظ می‌کند و آزار او به مردم نمی‌رسد و سنت پیامبر او را کفایت می‌کند و بدعتی در دین خدا نمی‌گذارد.)
 امام علی علیه‌السلام: «ان المؤمنین مستکینون ان المؤمنین مشفقون ان المؤمنین خائفون.» (همانا مؤمنان فروتن‌اند و مهربان‌اند و از آینده ترسان‌اند

من کجا و عشق کجا

در حدیث قدسی آمده است:

با تو بودن لذت فرا تصور است

بی‌تو بودن فلاکت بی‌نهایت است

نقمت حساب شده‌ات حلاوتی است برای من

بخشش بی‌پایانات عنایتی است برای من

بی‌تو چه کنم نعمت دنیوی را

که بی‌تو، نعمت دل‌فریب دنیا هلاکتی است برای من

وقتی که تو را ندارم دنیا و لذایذ آن را چه کنم و برای چه خواهم

و وقتی تو را دارم دیگر غیر تو را ارزشی نیست

اگر عشقم را بپذیری و دوستم داشته باشی

دیگر ابرو نازک کردن فرومایگان چه ارزشی می‌تواند داشته باشد

لذت با تو بودن حلاوت صوری ما سویٰ را به زهر هلاکین مبدل می‌کند

عشقت رویای است شیرین‌تر از عسل، گرمتر از خورشید، نورانی‌تر از ماه، زیباتر از گل

با این همه وصف، سوال این است که من روسیاه به هیچ‌وجه لایق عشقت نیستم چه کنم؟!!!

قال رَسُولُ اللّهِ (صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ) :

لا تُضَیِّعُوا صَلاتَکُمْ، فَإنَّ مَنْ ضَیَّعَ صَلاتَهُ، حُشِرَ مَعَ قارُونَ وَ هامانَ، وَ کانَ حَقّاً عَلىِ اللّهِ أنْ یُدْخِلَهُ النّارَ مَعَ الْمُنافِقینَ (وسائل الشّیعة: ج 4، ص 30، ح 4431).

پیامبر مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود:

نماز را سبک و ناچیز مشمارید، هر کس نسبت به نمازش بى اعتنا باشد و آنرا سبک و ضایع گرداند همنشین قارون و هامان خواهد گشت و حقّ خداوند است که او را همراه منافقین در آتش داخل نماید.